زنگ در خانه تریمینگ واقع در خیابان پارگلین زده شد. گودمن خدمتکار وفادار تریمینگ پاسخ در را داد. در طرف دیگر در غریبه‌ای ایستاده بود. قطعأ یکی از خوش سیماترین و خوش چهره‌ترین جنتلمن‌هایی که گودمن تا حالا دیده بود، بلند، جذاب و با بدنی ورزیده. طوری که حضورش، اطرافش را تحت الشعاع خویش قرار می‌داد.

• بعد از ظهر به خیر آقا.

یکی از قوانین لیدی تریمینگ این بود که تمامی خدمتکارانش با حالتی خونسردانه با غریبه‌ها رفتار کنند، مهم نیست که چقدر تحت تأثیر شخصیت طرف مقابل قرار گرفته باشند، آنها حق ندارند با دهانی باز و چشمانی خیره به دیگران نگاه کنند.

خدمتکار انتظار داشت کارت دعوت یا دلیلی برای ملاقات به دستش برسد، اما در عوض جنتلمن کلاه خود را به دستش داد. او شوکه زده از این حرکت.. دستگیره در را رها کرد و کلاه غریبه را گرفت. در همان لحظه مرد از او گذر کرد و وارد خانه شد. بدون کوچکترین نگاهی به عقب یا توضیحی درباره این رفتار عجیب و غریبش، مرد شروع به درآوردن دستکش‌هایش کرد.

• قربان! شما از طرف خانم خانه اجازه ندارید که وارد خانه شوید.

مرد برگشت …آنچنان نگاهی به خدمتکار کرد که می‌خواست از خجالت به گوشه‌ای بخزد.

• مگه اینجا اقامتگاه تریمینگ نیست؟
• بله قربان هست.
• پس لطف کن و به من بگو از کی تا حالا ارباب خونه به اجازه خانم خونه نیاز داره که وارد خونه خودش بشه؟

گودمن متوجه قضیه نمی‌شد. خانم خانه ملکه الیزابت دوران خودش بود، او خودش به تنهایی حکمرانی می‌کرد و هیچ اربابی وجود نداشت. سپس ترس و وحشت بدنش را فرا گرفت. مردی که روبرویش قرار داشت مارکوئس تریمینگ بود، همسر خانم خانه که قرار بود خیلی وقت پیش مرده باشد، وارث دوک فیرفورد.

گودمن خونسردی خویش را حفظ کرد و با طمأنینه دستکش‌های لرد تریمینگ را از او گرفت و گفت:

• از شما عذر میخوام قربان، ما خبر نداشتیم که شما قراره کی برسید، باید هرچه زودتر اتاقتون رو آماده کنم. دوست دارید در حین اینکه اتاقتون درست میشه چیز دیگه‌ای براتون بیارم؟
• میتونی اسباب و وسایلم رو به داخل خونه بیاری و اونا رو بچینی. لیدی تریمینگ خونه هست؟

گودمن نمی‌توانست کوچکترین خمیدگی‌ای از تن صدای لرد تریمینگ احساس کند، مثل این بود که او تازه از کلوپ خود به خانه برگشته، نه اینکه ده سال غایب بوده.

• لیدی تریمینگ برای هواخوری به پارک رفته‌اند قربان.

لرد سرش را تکان داد.

• خیلی خب.

گودمن به‌صورت غریزی پشت سر او به راه افتاد. تنها چند دقیقه بعد .. وقتی که لرد برگشت و یک ابرویش را برای گودمن بالا برد … خدمتکار فهمید دیگر با او کاری ندارند.

چیزی در مورد خانه همسرش، لرد تریمینگ را آزار می‌داد.

به‌طور تعجب آوری زیبا و برازنده بود. تقریبأ انتظار داشت خانه‌ای مانند خانه همسایگانش در خیابان پنجاهم ورسیل ببیند: بزرگ و متظاهر و طبق آخرین مد.

چندین صندلی در جای جای اتاق به چشم می‌خورد که بیشتر راحت به نظر می‌رسیدند تا لوکس. همچنین خانه از شلوغی‌هایی که خانه‌های انگلیسی با آن خو گرفته بودند مبرا بود.

به‌طور دقیق‌تر خانه‌اش مشابه خانه‌ ویلایی مشخصی در تورین بود، یکی از روستاهای ایتالیا که او چندین هفته‌ از جوانیش را با خوشحالی در آن ویلا گذرانده بود، خانه‌ای با کاغذ دیواری‌های کرمی و طلایی به رنگ گرم، با اسباب و اثاثیه بادوام و آنتیک مربوط به یک قرن پیش تزیین شده بود.

در تمام دوران جوانیش آن ویلا به غیر از خانه پدر بزرگش، تنها جایی بود که او در آن احساس تعلق می‌کرد و آنجا را خانه خود می‌دانست. او عاشق آن حس صمیمی ویلا و روشنایی و نور زیادی که به درون اتاقهایش می‌تابید بود. آن احساس آرامش و سکوت که تنها مختص آنجا بود.

مدام با خودش در تقلا بود که شباهت دو خانه را انکار کند. تا وقتی که توجهش به نقاشی روی دیوار اتاق افتاد. بین پرتره‌های قدیمی.. او نقاشی‌هایی از هنرمندان مدرن و جوان هم قرار داده بود، هنرمندانی که او هم بعضی از کارهایشان را در خانه خودش در منهتن داشت.

ضربان نبضش از روی هشدار بالا گرفت. در اتاق غذاخوری نقاشی‌های بیشتری روی دیوارهای اتاق قرار داشت. مثل این بود که او یک گالری نقاشی کامل را به نمایش گذاشته.

همانطور که به پایین سالن می‌رفت، سر جایش ایستاد. ناگهان متوجه شد که او این خانه را طوری طراحی کرده که مانند خانه رویاهای کادمن.. وقتی که یک پسر جوان بود به نظر برسد، وقتی که تازه با یکدیگر ازدواج کرده بودند. در دوران کوتاهی که با یکدیگر بودند و در بین جملات کوتاهی که با یکدیگر رد و بدل کرده بودند او برایش تعریف کرده بود که بیشتر خانه ای را دوست دارد که شلوغ به نظر نیاید و در عوض راحت و گرم طراحی شده باشد، جایی بین هنر مدرن و قدیمی.

او به یاد می‌آورد که با هر کلمه‌ ای که از دهانش خارج می‌شد چطور به تمام کلماتش به دقت گوش فرا می‌داد و سوالهای زیرکانه می‌پرسید. به یاد می‌آورد که چگونه به هر چیزی در مورد او اشتیاق نشان می‌داد.

پس آیا این تقاضای طلاق یک نیرنگ تازه‌ای نبود؟ تله‌ای دیگر که بتواند او را بار دیگر به دام بیاندازد، وقتی که با حقه‌‌ های دیگر نتوانسته او را پیش خود نگهدارد؟ اگر هم اکنون در اتاق خواب را باز کند آیا او را با حالت اغواکننده‌ای روی تختخواب خواهد یافت؟

اتاق خواب قدیمی خود را پیدا کرد و در را باز کرد.

هیچ آثاری از او در آنجا یافت نمی‌شد، چه اغواکننده یا نه.

اصلا تختخوابی وجود نداشت.

و هیچ چیز دیگری هم وجود نداشت. اتاق خواب بزرگ و قدیمی کاملأ خالی بود.

هیچ جای پایه صندلی روی قالی‌ها یا جای خالی قاب روی دیوار وجود نداشت که نشان بدهد خانه به تازگی خالی شده، بلکه در عوض گرد و غبار روی تمام سطح زمین و پنجره‌ها را پوشانده بود. این اتاق برای سالها بود که خالی شده.

بدون هیچ دلیل مشخصی احساس کرد که ناگهان تمام هوا از شش‌هایش خارج شده، تمامی دیگر قسمت‌های اتاق کاملأ مبلمان شده و تمیز به نظر می‌رسیدند و این قضیه ..خالی بودن اتاق اصلی را بیشتر نمایان می‌کرد. شاید یک زمانی این خانه طوری طراحی شده که مطابق سلیقه او باشد. اما مسلمأ این مربوط به دهه دیگری بوده است، مربوط به زمانها و سالهای دیگر. از آن زمان تا کنون او از زندگی همسرش کاملا جدا شده و زندگی همسرش تهی از وجود او بوده.

هنوز بین در اتاق خوابش ایستاده بود و به اتاق خالی خیره شده بود، وقتی که خدمتکار رسید…. خدمتکار با متوجه شدن خالی بودن اتاق خواب قرمز شد و گفت:

• فقط یک ساعت طول می‌کشه قربان تا کاملا اتاق رو از نو تمیز و آماده کنیم.

تقریبا وسوسه شد که به خدمتکار بگوید .. خودش را آزار ندهد و بگذارد این اتاق همین‌گونه تهی و زشت بماند. اما این جمله می‌توانست معانی زیادی داشته باشد. پس فقط سرش را تکان داد و گفت:

• عالیه.